Bo mnie film porwał, wciągnął, wzruszył, na początku nawet rozbawił (sceny dziecięcych igraszek Soni i Bruna). Myślałem, że pewnie zawiodę się, tak, jak rok i dwa lata temu, ale nie -to pierwsza od czasu "Pianisty" Złota Palma do której nie mam żadnych zastrzeżeń. Niektórzy twierdzą, że przemiana Bruna jest nieprzekonująca -sęk w tym, że ten film nie jest o przemianie, tylko o dojrzewaniu, nie tylko, ale przede wszystkim do ojcostwa. Bo przecież Bruno to od początku postać w gruncie rzeczy dobra i poczciwa. Ok -sprzedaje dziecko, kradnie, do niecnego procederu zachęcając kilku niedorostków, ale przecież kocha przy tym Sonię, nie używa przemocy, taki leniwiec pospolity, który nie chce pracować, więc wynajduje pieniądze na swój sposób. I to właśnie podobało mi się w tym filmie najbardziej -to zderzenie charakteru Bruna z powagą karygodnego przecież czynu. Dzięki temu mogłem się przejąć całością, gdyż przez cały czas trwania seansu marzyłem, żeby gość odnalazł się w świecie i żeby wszystko dobrze się skończyło. Naprawdę pełne brawa dla reżyserów, że potrafili mnie tak zupełnie pochłonąć opowiadaną przez siebie historią. :)) Chcę takich filmów więcej.