Po obejrzeniu filmu miałem wyrzuty sumienia. Nieporównywalne z katuszami jaki przechodzi bohaterka, która nie pomogła tytułowej nieznajomej, ale jednak. Ich powodem był fakt iż "Dwa dni, jedna noc" podobało mi się mniej, a przecież "La Fille Inconnue" to powtórka pomysłów tamtego. Mamy do czynienia z kinem niezbyt świeżym, moim zdaniem jednak lepszym.

Dlaczego? Po pierwsze dostałem taką bohaterkę jaką chciałbym żeby była Sandra z poprzedniego filmu braci. Przypominam, w tamtym dziele Marion Cotillard zagrała niepewną, nieco strachliwą kobietę, tuż po zmaganiach z depresją. Brakowało jej siły jaką znajdziemy u Jenny. To postać podobna, ale jednocześnie dużo pewniejsza, bardziej świadoma swoich możliwości oraz potrafiąca walczyć o swoje. I została brawurowo zagrana przez Adèle Haenel. Świetnie się z nią podróżowało od drzwi do drzwi, wiedząc że poradzi sobie znakomicie z większością przeszkód.

Drugą zaletą jest puenta filmu. Nie będę zdradzał, ale morał jaki można znaleźć w całej historii jest niezwykle ciekawy. Szczegóły opiszę w Spoilerach na dole posta.

Sam film ogląda się znakomicie. To społeczny kryminał, wierny zarówno stylowi twórców, jak i prawidłom gatunku. Chętnie powtórzę seans gdy już obraz trafi na polskie ekrany.

SPOILER
Mamy tutaj bardzo ciekawy łańcuch zależności. Nikt nie czuje się głównym winowajcą śmierci dziewczyny. Każdy oczywiście wie że przyczynił się do tragedii, ale znajduje również osoby które może wskazać palcem. Bohaterowie żyją niejako w symbiozie, jako ukryci przyjaciele (bo zaniechali pomocy, bądź przyczynili się do tego że dziewczyna znalazła się w złym miejscu o złym czasie) i wrogowie (bo każde uważa iż to pozostali są bardziej odpowiedzialni). Poczucie winy przybiera tutaj ciekawy kształt, otaczając konkretne postaci.